 |
||||
|
||||
 |
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
|
|
|
|
|
|
| Zij heet Karima en is rond de dertig jaar, van Algerijnse
nationaliteit en sinds 1988 in België. Uit liefde getrouwd met een Algerijn die al sinds
’67 in België werkt en woont. Tijdens de voorbije tien jaar kregen zij samen drie
kinderen, een zoon van 8, en dochter van 7 en een zoontje van 4 jaar oud. Zij leefde zoals
het haar werd geleerd als kind in haar land en zoals het een goede moslimvrouw
betaamt:
volgens de regels van haar man. Niet buiten gaan zonder zijn toestemming, geen Nederlandse
les volgen want met haar Franse taalkennis zou ze zich wel redden in België (dixit eega)
en vooral niet teveel contacten onderhouden met anderen (lees: niet- Algerijnen). Zowel
hij als de kinderen hebben de Belgische èn de Algerijnse nationaliteit, zij heeft alleen
de Algerijnse tot nu toe. Geen familielid van haar woont in België, gelukkig wel 2 broers
in Parijs die bijspringen, zowel moreel als financieel. Haar man heeft familie in
Brussel. Het echtpaar woonde een achttal jaren samen met hun kinderen in een appartement
van de sociale bouwmaatschappij Heuvelhof (nu «Dijledal»). Het huwelijk had geen goed
verloop, en uiteindelijk belandde Karima in een huurwoning in de wijk van Heuvelhof bij
het station van Oud-Heverlee. Nederlands?! Om rond te komen met haar 3 kinderen is zij momenteel afhankelijk van het OCMW. Dit is niet wat zij wil. Zij vindt het beneden haar waardigheidsgevoel om te leven van niet zelf verdiend geld. We zijn geen parasieten, zegt ze, we zijn hier niet als toerist, niet voor een paar weken, we zijn hier al bijna 10 jaar en ik wil me integreren in de maatschappij, werk vinden. Moet je daarvoor dan de Nederlandse taal niet kennen, vragen wij haar? Ja, zij volgt 2x per week les in Kessel-lo aan de Open School, maar dat is niet voldoende om zo’n moeilijk uitspreekbare taal als het Nederlands te leren op korte termijn. Overigens vindt zij het terecht dat in Nederland het bekomen van de nationaliteit verbonden wordt aan een test over de kennis van de taal. De kennis van de landstaal is volgens Karima een noodzaak om te kunnen integreren in het land waar men wil wonen, kinderen laten opgroeien, werken en leven. En integratie is een levensnoodzaak als je je goed wil voelen in het land waar je naar toegetrokken bent om te wonen. En om geaccepteerd te worden in dat land, van welke nationaliteit of van welk ras je ook bent. De ver-van-ons-bed ellende Naar Algerije kan zij nooit teruggaan zo lang daar dagdagelijks medeburgers worden opgeblazen door bommen, nachtelijks de kelen worden doorgesneden, de terreur aanhoudend heerst. Mensen leven in continue angst in Algerije. En de politieke situatie is zo gecompliceerd dat zij het zelf niet meer kunnen bevatten. Deze ellende duurt al zoveel jaren dat ook, helaas, de pers geen belangstelling meer heeft. Op de dag dat prinses Diana (die van Wales) werd begraven, werden de avond daarvoor 400 mensen in een dorp in Algerije de keel doorgesneden en even later ondergingen nog 250 mensen in een ander dorp hetzelfde lot, zonder dat de wereldpers er om kraaide. Je zou van minder stil vallen. Karima heeft veel goede ervaringen met de Belgen die zij heeft leren kennen deze jaren. Er is heel veel hulp geboden, ze maakte vrienden, kreeg veel begrip, zelfs van de politie die zij zo vreest. Tot nu toe heeft zij geen racistische ervaringen meegemaakt, alle buren zijn zeer behulpzaam en gewoon vriendelijk; alleen in het gemeentehuis van Oud-Heverlee weigerde een van de baliebeambte haar in het Frans te woord te staan. Onmogelijk om uit te leggen dat zij wel een beetje Nederlands verstaat, maar het zelf verbaal nog niet machtig is (pas sinds een paar maanden kan zij zonder het veto van haar man Nederlandse lessen volgen). Maar dat fenomeen is wel bekend in ons land, en zeker op de taalgrens en in het Brusselse, maar dan andersom. Of zou het kunnen dat de doorsnee Vlaamse gemeenteambtenaar zèlf geen woordje Frans kan spreken? Het zou ons niet verbazen. Binnen een zogenaamd verenigd Europa kan dat op termijn wel eens een probleem opleveren. Hopelijk niet à la Algerije. Of dichter bij uw bed: à la Kosovo. |
|
|
|