| Sommige mensen dromen enkel ‘s nachts. Anderen durven wel eens
overdag hardop dromen. Weer anderen dromen niet enkel in woorden en beelden, maar voegen
ook de daad bij het woord. Uit dat soort hout is allicht het bestuur van de Landelijke
Gilde Haasrode gesneden, want de Gilde, die zijn eeuwfeest tijdens het laatste weekend van
augustus vierde, mag zich verheugen op een ploeg van enkele dynamische kerels. Een
honderdjarige moet in de bloemetjes gezet worden, letterlijk en figuurlijk, zullen deze
kwieke jongens gedacht hebben en hij verdient het beste wat een mens op spiritueel,
stoffelijk, sociaal en cultureel vlak kan presteren. Een mooi verzorgde eucharistieviering
op zaterdagavond in een met bloemen en vruchten des akkers versierde kerk, luidde onder
ruime belangstelling een weekend van eenvoudig maar hartelijk feestvieren in. Het
orgelpunt van deze eerste avond was de inhuldiging van de ‘Pootefretter’, een
+/- 6o cm hoog bronzen beeld, ontworpen door plaatselijk beeldhouwer Ad Wouters en in
brons gegoten in de ateliers van May Claerhout. Na toespraken van de voorzitter, een
eerste schepen die onze burgervader verving, een afgevaardige van de Boerenbond,
uitreiking van eremedailles aan oertrouwe LG-leden viel het doek van het beeldje dat zijn
definitieve plaats krijgt op de parking voor de gemeentelijke basisschool in de Armand
Verheydenstraat. Het leuke boertje, knabbelend op een poot ( spreek uit : poèwet, = AN
wortel) is naar levend (Haasroods) model geboetseerd. De man in kwestie woonde de
plechtige inhuldiging bij en waarlijk: ‘t was ‘m, als twee druppels water. Of
mijnheers lievelingskost werkelijk ‘ poekes mè of zonder èkkes’ is, laat ik in
het midden, maar dat er een verhaal achter deze bijnaam voor die van Oose(= Haasrode) zit,
laat zich wel raden. Er wordt namelijk verteld dat na een mislukte aardappeloogst de
mensen van Haasrode zich van pure armoede in leven gehouden hebben met het eten van
wortels die normaal voor het vee en de varkens bestemd waren. Een stukje folklore dus in
beeld gebracht.
Nog meer volks vermaak kwam zondag aan bod, want in de namiddag trok een stoet van
praalwagens door het dorp, honderd jaar landelijk leven uitgebeeld door jong en minder
jong:
de pastoor, de nonnen, de ‘staminee’, het boerengezin, de school, enz…
Fanfare en vendeliers zorgden voor vrolijke en acrobatische noten. En niet te vergeten: de
grootste aller pootefretters, Mie Poot, voor de gelegenheid helemaal in ‘t nieuw en
met een grondige face-lift. Een prachtig staaltje van broederlijk en zusterlijk
samenwerken binnen het verenigingsleven van een dorp. Natuurlijk bleef het niet bij zien
en gezien worden, maar ook het gerstenat vloeide rijkelijk en dat er op de barbecue wel
wat anders dan worteltjes geroosterd werden, kan je wel raden. Onder een stralende zon en
nog volop in vakantiestemming was het genieten bij pot en pint, rommelen op de rommelmarkt
en zich uitleven in allerlei volksspelen, kortom landelijk leven op de vooravond van de
milleniumwende.
Landelijke Gilde Haasrode, een eeuw jong en nog lang niet uitgeteld. Zolang mensen
dromen van heksentochten, kerstboomverbrandingen, teer-en andere feesten, ernstige en
minder ernstige voordrachten, kook- en snoeilessen, zullen er wel altijd mannen met poten
(= géén wortels) aan hun lijf, hersens in hun kop en een hart voor het vereniginsleven
zijn die deze dromen in daden omzetten
Lezersreactie
|
Pootverdorie !!