| Hoe komt het dat er zusters bij te pas kwamen in een gemeentelijke school
? Ja, officieel heette het dat de school aan leken zou worden toe- vertrouwd. Maar in
de coulissen was alles zo geregeld dat Haasrode ‘zusterkens’ zou krijgen,
Annonciaden van Huldenberg. In het gebouw van de school was trouwens al een woning voor de
zusters voorzien. Met drie arriveerden ze in mei 1908, tien jaar later waren ze al met
vijf. In diezelfde periode groeide het aantal inwoners van het dorp met honderd aan, de
klassen raakten overvol, 148 meisjes in twee lagere klassen, 120 kleuters in de ene klas
van de bewaarschool in 1910. Van 1908 tot 1914 hielden de zusters zondagschool voor de
meisjes boven de 14 jaar en gaven ze op donderdag-namiddag les in snit en naad.
Waren de zusters in hun opvallende kledij betrokken bij het leven in het dorp of gaven
ze alleen maar les ?
Tot 1935 was Moeder Benilda tegelijkertijd onderwijzeres, verpleegster, vroedvrouw,
huisarts en raadgeefster van vele moeders ! Heel wat kinderen kwamen met haar hulp ter
wereld. Er was geen arts in het dorp. Zij heeft de mensen alhier alles geleerd. En zuster
Camillia was de eerste die in Haasrode op het eind van de jaren veertig
penicilline-inspuitingen gaf, met name aan Julia die een gesprongen appendicitis had. Heel
wat oudere Haasrodenaren hebben beide zusters nog gekend. In 1918-1919 werden onze dorpen
fel geteisterd door de Spaanse griep en er waren geen medicijnen tegen. De zusters
verzorgden toen de zieken. Tot na 1950 waren ze dikwijls gezinshelpster of verpleegster in
de gezinnen. Ik kan er persoonlijk van getuigen, want ik kwam hier als jonge zuster voor
de klas te staan in 1947 en ik ben hier nooit meer weg geweest !
Hebben uw huidige medezusters ook zo lang als u te Haasrode les gegeven ? Helemaal
niet, ze zijn hier gekomen toen wij de school al hadden verlaten. En ... propos, geen
enkele zuster die van Haasrode afkomstig was, heeft hier in de school gestaan. Er zijn in
de loop der jaren wel een zestal meisjes uit Haasrode bij de Annonciaden ingetreden, maar
ze zijn allemaal overleden.
Hoe vond u het toen u in 1975 moest verhuizen van wat de zusters ooit “ons lief
kloosterken” noemden, naar een gewoon huis in Kerkeveld?
Wij vonden dat heel goed. Het deed natuurlijk een beetje pijn dat het mooie gebouw werd
afgebroken, maar het was bouwvallig geworden en het was veel te klein. Zelfs onze kapel
was al tot klaslokaal omgevormd. Het was bovendien noodzakelijk want wij gingen fungeren
als opvanghuis voor gescheiden vrouwen, alleenstaande moeders, mensen met problemen die
hulp behoefen en ook nog vreemde studenten. Daarom hebben we vele jaren een tweede woning
in de wijk gehuurd.
U zegt “vreemde studenten”...de inwoners van Kerkeveld hebben inderdaad heel
wat vreemdelingen bij U aan huis zien komen... |
