de broer van die van Ramsel

Inderdaad, een kwart eeuw geleden stonden Fons Verbrugge, Luc Van Werde en Louis Binon als bestuursleden van de Bond van Grote en jonge Gezinnen Blanden en Vaalbeek aan de wieg van het eerste Sinterklaasfeest dat in de feestzaal van de paters van Vaalbeek georganiseerd werd. Met een overdonderend succes, want er kwamen meer dan 1000 mensen op af. Daar is nadien een heus Sinterklaascomité uit gegroeid, dat het hele Sinterklaasgebeuren coördineert. Wilfried, hoofd van dat comité, legt ons uit dat er nu huisbezoeken afgelegd worden bij ouders die dat aanvragen, dat er groepsfeesten georganiseerd worden in de school en diverse sportclubs, dat alle 75-plussers en zieken een bezoekje van de heilige man mogen verwachten, enz… veel teveel voor één ploeg …

Pol, tegenwoordig Sint, was er, toen nog als Piet, bij vanaf de eerste keer. Of het Sinterklaasgebeuren veranderde in die 25 jaar, wilden we weten. Van het standpunt van de kinderen uit is er merkwaardig weinig veranderd. De kinderen maken in vergelijking met vroeger zoveel mee, ze hebben zoveel méér, maar toch…de intensiteit en plezier dat ze eraan beleven is nog krak hetzelfde. Of we hen geschenken toestoppen of met een handvol koekjes afkomen, dat maakt allemaal niet veel uit… Jef, alias Piet: … maar de onderlinge rol van Sint en Piet, die is wel geëvolueerd. Vroeger was er meer de meester-knecht relatie, nu is Sint meer de aanbrenger en Piet de uitvoerder. Het accent ligt niet meer op het vreesaanjagende van de Piet, nu primeert het ludieke en het grappige.

Pol: we groeiden natuurlijk in onze rol, want wij moeten nogal wat improviseren, dat kan je je wel voorstellen. Jef: wat altijd helpt om de kinderen op hun gemak te stellen is je op de grond te zetten, en je klein te maken. Het helpt, wenende kleuters waren vroeger de regel, nu de uitzondering.

Wilfried: De succesformule van de laatste jaren is een gezamenlijk feest met schoolkinderen en derde leeftijd. De kinderen treden graag op voor een publiek, de ouderen genieten van de ambiance en het verschijnen van Sint en Piet blijft een hoogtepunt. Die formule verlicht de werkdruk van Sint en Piet een beetje, omdat er zo minder huisbezoeken bij de kinderen thuis moeten afgelegd worden.

Pol en Jef: Maar het blijft toch onnoemelijk leuk, die huisbezoeken, ook voor ons. Veelal ligt “ons” speelgoed klaar in de koffer van de auto voor de deur, en wordt ons bij het binnenkomen een papiertje in de handen gestopt met de klassiekers, die de sint in alle gestrengheid moet voorlezen: speelgoed opruimen, bordje leegeten… Haha, wij proberen er altijd een positieve swung aan te geven. En we zullen maar niet zeggen zeker hoeveel fopspeentjes we al meegekregen hebben? Alhoewel, we werden nogal eens uit bed gebeld door radeloze ouders, dus tegenwoordig geven we ongemerkt het tutje terug bij het afscheid nemen. Ongemerkt…tja eenmaal het speelgoed gegeven, bestaan sint en piet niet meer…zelfs de ouders zijn soms zo druk in de weer met uitpakken dat we ongemerkt zouden kunnen vertrekken.

Het bezoek aan ouderen en zieken is dan ook weer iets aparts. Typisch is, ge komt binnen en de eerste minuten wordt er geklaagd: de gezondheid die niet meewil, de amilieruzies… Een beetje later wordt alles gerelativeerd, maar bij die en die is het nog veel erger zeggen ze dan, en zij spelen het spel van Sint en Piet dapper mee…Maar ge moet er wel een ijzeren gestel voor hebben: van bloedhete kamers telkens terug in de vrieskou, hier een verplicht druppelke, daar een jeneverke… en niet overal staat er een bloembak in de buurt…

Of Jef, Pol en Wilfried nog wat anekdotes kwijt willen? We krijgen genoeg straffe verhalen mee om deze ADO op te vullen…van een blinde dame die ons altijd van kop tot teen wilde betasten, van de bejaarde, wiens hond agressief op het ziekbed tekeerging. Een half uur na ons bezoek is die man overleden. Van Dorre, die voor de hele Kartuizersstraat jenever stookte, en waar de huis aan huis bezoeken waggelend werden afgesloten, van Piet die in het zwembad gegooid werd, zijn pruik verloor en nog de tegenwoordigheid van geest had om te roepen: mijn badmuts, mijn badmuts….van die keer dat een vrouw als Piet moest inspringen. Van de drie meisjes die voor ons stonden op te treden, de plas onder de jongste werd steeds groter….en oh ja: de verklaring voor onze titel: Jef van de Brande, alias Piet, is natuurlijk alom gekend bij de schoolkinderen als echtgenoot van schoolhoofd Francine. En dan gebeurde het wel eens dat er eentje zijn stoute schoenen aantrok en vroeg: mevr. Francine, is dat uw man niet die Piet speelt? Dan antwoordde ze steevast: nee jongen, zijn broer die in Ramsel woont, komt af en toe de Sint wat helpen… en van iedereen kregen die kinderen hetzelfde verhaal te horen, zodat ze ook dat geloofden.

Er liggen dus blijkbaar weer intensieve weken in het verschiet. Tenslotte zijn het allemaal vrijwilligers die het allemaal belangeloos doen. Maar één ding werd ons hoe langer hoe onduidelijker: wie beleeft hier eigenlijk het meeste plezier aan? De kinderen of de acteurs?

En zo hoort het ook.. En, weet u, Sint is niet meer van de jongste en kan best nog een beetje hulp gebruiken. Voelt u zich aangesproken om mee te helpen deze tradities in stand te houden, neem dan gerust contact op met Wilfried van Tulder: tel 016.40.21.83

de broer van die van Ramsel en andere verhalen.