 |
|||
 |
uit ADO 113: Religieuzen in Oud-Heverlee, deel 6:
|
||
|
|||
|
Voor onze serie “het religieuze leven in Oud-Heverlee” trokken we deze keer naar de Geldenaakse baan in Haasrode. Daar staat het klooster van de paters Karmelieten. Misschien niet zo door iedereen gekend, maar als we schrijven “Sint-Albertuscollege”, dan zal iedereen het wel onmiddellijk kunnen situeren. Klooster en college delen immers dezelfde gebouwen. Strikt genomen gaan we ons boekje wel te buiten, want sinds de fusie van gemeenten hoort dat deel van Haasrode bij Leuven. Maar de verbondenheid tussen klooster en ons dorp is zo groot, dat we deze grensoverschrijding er graag bijnemen. | |
 |
|
|||
|
 |
|
In de kleine, sobere ontvangstruimte doet Pater Goris ons het verhaal van het klooster. Hij weet zowat alles van klooster en college, want hij kwam hier als student van de eerste lichting en kwam later terug als overste. Ik word wel erg verwend als interviewer. Pater Goris heeft het hele verhaal al uitgeschreven. Liever dan af te gaan op eigen notities geven we het hier intergraal weer. Het eerste deel handelt over het ontstaan van het klooster tot de tweede wereldoorlog. |
|
|||
|
|
"
Karmel Haasrode-bij-Leuven: het laatst gestichte klooster in traditionele stijl, een paar
jaren voor W.O.2. Lijkt ons een voorhistorisch tijd, gezien de (r)evolutie in de kerk
sindsdien. Gebouwd in de geest van grootse toekomstdromen: een studiehuis waar karmelieten
uit heel de wereld zouden komen studeren in de schaduw van de AIma Mater van Leuven:
“doctor Romnus, asinus Lovaniensis”. U raadt het al: reusachtig groot, in een
plechtige stijl opgetrokken zgn. neo-romaans breed-uit, een burcht midden, in die tijd,
een kale vlakte van akkers en weilanden, quasi zonder huizen met zelfs als straat een
ietwat grotere “holle weg”, met koppige kassei-stenen. Dat gedurfd-gedroomde, wereldvertakte studiehuis is het nooit geworden, hoewel het er ooit “vol” heeft gezeten. Nou vol, zoveel plaats is er nu ook niet... Was trouwens maar half voltooid. De oorlog deed de werken stilleggen. Er waren andere katten te geselen: de zorg voor het gewone dagelijkse levensonderhoud. Stel je voor: onbekend, in een niemandsland, waar de boeren ‘s zondags werkten, in die tijd!!!, praktisch zonder uitstraling, alleen binnenwerk van professoren en studenten-in-opleiding, een niet-productieve groep, zonder vaste inkomsten, zoveel mogelijk toch zichzelf bedruipend. Gelukkig was er een boerderij aangebouwd: er stonden koeien op stal, er ploegde een paard door de akkers, er werden aardappelen geoogst, graan was er en maïs, en bieten voor de beesten. Ik heb mij laten vertellen dat de dagelijkse portie maïs-geweekt-in-melk zowat het enige substantiële voedsel was dat op tafel kwam. Dit beweren althans een paar West-Vlaamse onderduikers, nu gezette burgers uit het Kortrijkse, die tijdens de oorlog hier een onderkomen hadden gevonden bij nonkel pater. Zij waren onlangs hier op bezoek, en hebben mij de meest verbazende en verholen schuilplaatsen getoond, waarvan ik niet het minste benul had, zoals de meeste kloosterlingen, ook die in die tijd Haasrode bewoonden. De stevige kelders waren eveneens een toevluchtsoord voor de mensen van “Park” - zo heten ze hier naar de eeuwenoude abdij van Park -, die op de vlucht waren voor het bommengeweld boven Leuven. Vierhonderd is veel geschat, maar naar het schijnt lagen de kelders vol én de gangen, en van die zijn er heel wat. De studenten van toen, Pancraas, Jozef, Manuel, Godfried, Piet, Gaston, Luciaan, Theofiel, Wilfried, Antoon, zijn allen reeds ver van hun wieg verwijderd en kunnen terugblikken op een leven zo verscheiden als zij zelf allemaal zijn." |
|
|
|||
|
|
Het vervolg van dit artikel kan u lezen in ons novembernummer | |
|
|||
de
Karmel van Haasrode