uit ADO 113

Dichter in 't dorp: 

Reine Wellens

Als aders op witte huid, zo staan ze
aan de lucht, de bomen aan de einder.
Landschap dat zich sinds altijd
herhaalt in glooiende eeuwen akkerland.

Het voorjaar wacht in harde botten
maar de sleedoorn bloeit als toen
ik nog een meisje was, lichtjaren her.
Lente breekt zich baan, als verdriet,

het eerste vloeien van bloed. Komen
en gaan. Loop verder. Achter dit struikgewas
wacht de terugkeer. De bomen blijven.

Hadden we gedacht dat ze altijd
jongens zouden blijven, branieschoppers
die naar de hoogste takken klommen,
de mond rood van gulzig sap.

Dat we drie kerselaren plantten, voor elk
kind een hele boom? Donker van kersen
staan ze, maar in het gebladerte feesten
alleen de vogels. De kinderen, nauwelijks

volgroeid, zijn uitgevlogen. En jij, voor altijd
het planten voorbij en het plukken, en zelfs
het woordenloos liggen met mij
onder de kerselaren.

Begijnhof, Leuven

De poort verleidt je tot een kleine stad van vrouwen.
De tijd valt stil, eenkennig de kasseien in de zon.
Sinds Jan de Doper zwijgend. Niemand bij de bron.

De brug, besloten hofjes, een gevoel van vroegte hier.
Stokrozen en een bruidspaar bij het Spaans Kwartier.
Het vluchten van het water door de smalle eeuwen.