De oorlog n Irak, meningen van dorpsgenoten


	uit ADO 121 De oorlog in Irak: meningen van dorpsgenoten

	Als inleiding een reactie van een redactielid van ADO. Zij woonde gedurende jaren in Washington DC, toen nog een Democratisch bolwerk (maar dan nog). Non violence is the greatest force at the disposal of mankind. It is mightier than the mightiest weapon of destruction devised by the ingenuity of man. (Mahatma Gandhi)		Dat nu, een paar dagen na de start van de oorlog, nog ongeveer 75 % van de Amerikanen achter de oorlog staat, is niet verwonderlijk in de nasleep van september 1999. De Amerikaanse bevolking had nooit gedacht dat zo’n aanval mogelijk zou zijn binnen hun Verenigde Staten. Elders ter wereld, ja, maar niet op zo’n manier in eigen land. De schok was danig groot. Eender welke machtshebber aan het hoofd van de VS administratie had op dat moment welke daad dan ook mogen stellen naar de schuldige buitenwereld toe. Het kwam goed uit dat Bush een oud Truman-verhaal naar believen gebruikte over “het monster van het kwaad”. Deze boodschap vernietigde meteen alle vredespogingen in de wereld om op goede voet proberen te leven met de Islamitische wereld. Dat de aanslagen tegen de VS gepleegd werden door internationale terroristische organisaties, goed gespekt met gelden vanuit verschillende Islamitische landen, is waarschijnlijk een feit. Zelfs een Bin Laden heeft zeer veel geld en backing nodig om dit soort aanslagen uit te laten voeren (himself is afkomstig uit Saudi- Arabië, niet uit Irak of Afganistan). Deze oorlog draait in eerste instantie om iets anders dan de septemberaanslagen tegen de torens in New York, alhoewel de regering Bush het argument meermaals gebruikt. De regering van Saddam Hoessein, die, zoals de wereld weet, grote delen van zijn eigen bevolking vergiftigd en vermoord heeft (daar hoeven we geen tekening meer bij te maken), lukt het toch om aan de macht te blijven tot nu toe. Door zijn bevolking te terroriseren, door zijn elite troepen onderdeel te laten uitmaken van de “gewone” legersoldaten, door een slimme/sluwe guerrilla oorlog te voeren, etc. De vraag blijft, waarom in 1991 tijdens de golfoorlog, de Iraakse bevolking in het zuiden (de Sjiëten) en de Koerden uit het noorden van Irak, toen zij in opstand te kwamen tegen Hoessein, uiteindelijk niet werden gesteund door de VS die hen hiertoe hadden opgeroepen, terwijl de Amerikaanse troepen toen nog in de buurt waren om mee te strijden. (Reacties altijd welkom via onze website) De oorlog officieel Alle officiële redenen die de VS regering de laatste maanden de wereld heeft rondgestuurd , dag na dag, uur na uur, afwisselende argumenten om deze oorlog te verantwoorden, geven we hier nog even kort weer: Vernietigen van massavernietigingswapens Betrokkenheid van Irak bij internationaal terrorisme Herstel van de democratie in Irak (en bijgevolg in het hele Midden-Oosten) De oliebelangen werden nooit verwoord, alhoewel dat de eerste zorg van de Bush regering was toen (b)leek dat er oliebronnen in brand gestoken werden door de Irakesen (niet geverifieerd). Deskundigen op allerlei vlak zijn het eens over de mogelijke gevolgen van deze oorlog: Een bewapeningsuitbreiding in de Arabische wereld Een vermindering van de democratische elementen in de Arabische wereld (in zover die er al bestaan) Een groeiende afkeer van de westerse (niet-islamitische) wereld Grotere kans op terroristische aanslagen Veel gewonden, doden, en grote groepen van vluchtelingen naar… Land(en) vernietigen om daarna weer op te bouwen met (westerse) gelden.

	Een Amerikaanse, nu wonend in onze gemeente "Ik geloof niet dat er iets goeds kan voortvloeien uit het verlies van talloze Irakese levens"		Allereerst wil ik duidelijk zeggen dat ik van mijn land houd en als ik ooit de kans krijg om er weer te gaan wonen dan doe ik dat zeker. Dit gezegd hebbende, wil ik ook stellen dat ik het plan van de Bush regering om Irak aan te vallen zeker niet steun. Er wordt zo veel gespeculeerd en omdat niemand echt de feiten kent of weet welke motieven Bush heeft, zal ik mijn standpunt toelichten aan de hand van datgene wat ik niet geloof. Ik geloof niet dat het om een olie-oorlog draait. 90% van de olie die Amerika gebruikt, komt uit het westen: Zuid-Amerika, Canada en de VS zelf. Er wordt beweerd dat de Canadese oliereserves die van Saudi- Arabië evenaren en dat de VS zo nodig gebruik kunnen maken van hun oliereserves in Alaska, ook al doen ze dit liever niet. Belangrijker nog is dat ik absoluut niet geloof dat welke Amerikaanse leider dan ook de levens van Amerikaanse mannen en vrouwen in gevaar zou brengen voor olie. Ook geloof ik niet dat de polarisatie in de Verenigde Naties per se om Irak draait. Ik geloof niet dat de VN Veiligheidsraad de morele autoriteit van de wereld is. Volgens mij zijn de ledenlanden op niets anders uit dan hun eigen belang. Wel zijn alle landen het erover eens dat Saddam Hoessein een moorddadige dictator is en dat Irak veel beter af zal zijn zonder hem. De unilaterale en isolationistische acties van George Bush tijdens de eerste 6 maanden van zijn bewind heeft veel van Amerika’s oude vrienden vervreemd. De terugtrekking uit het nucleaire non-proliferatie verdrag was een slag in het gezicht van Rusland. Europa, dat het Kyoto verdrag tekende om de uitstoot van ozongassen te beperken, zal de weigering van Bush om dit ook maar te bespreken niet snel vergeten. Door de neiging van Bush om de Israëlisch-Palestijnse tragedie niet onder ogen te zien, verloor hij waarschijnlijk de meeste steun. Ik geloof ook niet dat de Bush regering oorlog wil voeren om Irak te ontwapenen. Of Saddam Hoessein een grotere bedreiging vormt dan Noord Korea is een open vraag. Tot nu toe vinden de belangrijkste wapeninspecteurs van niet. Ik geloof niet dat Colin Powell een link heeft kunnen leggen tussen Osama Bin Laden en Saddam Hoessein. In tegendeel, het schijnt dat Bin Laden Hoessein veracht! Ik geloof niet dat er een (rechtstreeks) verband is tussen terroristische daden tegen de VS en Saddam Hoessein. Ik geloof niet dat alle diplomatieke kanalen zijn uitgeput. Ik geloof niet dat het de taak van de VS is om door middel van oorlogvoering een regeringswissel tot stand te brengen in Irak. Ik geloof niet dat deze oorlog het terrorismeprobleem aanpakt. Het gevoel van hopeloosheid en frustratie dat voorvloeit uit het onopgeloste Israël-Palestina conflict zal niet in rook op gaan als Saddam Hoessein is verdwenen. Ik geloof niet dat er iets goeds kan voortvloeien uit het verlies van talloze Irakese levens.

	Een Belgische die nu in Amerika woont “elf september” wordt nu schaamteloos uitgebuit voor de agenda van de conservatieve krachten in het land en enkele machtige belangengroepen		Bush geniet nog steeds de steun van de meerderheid van de Amerikanen. Maar niet in California, volgens een peiling van vorige week. Er is hier heel wat protest tegen de oorlog. De laatste weken waren er in L.A. regelmatig kleinere en grotere manifestaties. Veel mensen koppelen de kwestie van de oorlog aan andere actiepunten (“money for healthcare, not war” en “education, no devastation”). Niet verwonderlijk, als je ziet hoe er ten gevolge van de economische recessie gesnoeid moet worden in onderwijs en sociale voorzieningen! Maar mensen worden vooral individueel gemobiliseerd, er zijn enkele grote tijdelijke koepelorganisaties in heel losse verbanden, en je kunt je afvragen wat de draagkracht en de invloed ervan is op langere termijn. De Democratische Partij lijkt een beetje, maar te weinig te bewegen sinds de meeste Democraten in de herfst hun onvoorwaardelijke zegen gaven aan Bush’plannen. Kritische mensen hier zijn vaak cynisch over de politiek: ze geloven niet (meer) in de politiek als een manier om iets te veranderen. De invloed van de grote bedrijven op het beleid is ontluisterend voor de oudste democratie ter wereld. Bijvoorbeeld op het gebied van milieuwetgeving worden er hier grote stappen achteruit gezet: bestaande milieumaatregelen, meestal moeizaam bevochten, worden systematische afgezwakt of afgevoerd. Aan de basis is er wel reactie tegen het gevoerde beleid, mensen spreken liefkozend over “grassroots” organisaties, en er zijn veel activisten, maar ik heb soms de indruk dat die allemaal opnieuw het warm water moeten uitvinden, en sommigen komen wat naïef en nostalgisch over. De vergelijking met het protest tegen de Vietnamoorlog is niet ver weg, nu er weer protest van enige omvang rijst, maar dat soort romantiek lijkt me niet zo vruchtbaar. Ik zie weinig grote organisaties die gewicht in de schaal kunnen leggen, en ik zie in de Democratische Partij maar weinig echte oppositie. Terwijl het land op mij een diep verdeelde indruk maakt: de uitersten – bij voorbeeld de mentaliteit van mensen die in tal van “grassroots” organisaties werken en het cynisme van een grote groep machthebbers – liggen zover uiteen, de eenheid die er in de nasleep van “elf september” leek te zijn lijkt ver te zoeken. Wellicht is die verdeeldheid er altijd geweest. Misschien is het ook een aspect van de veelgeprezen diversiteit. Maar mij lijkt dat “elf september” nu schaamteloos uitgebuit wordt voor de agenda van de conservatieve krachten in het land en enkele machtige belangengroepen. Ik vind dat Bush en zijn regering hier een verpletterende verantwoordelijkheid dragen, op een historisch ogenblik, nu na de koude oorlog een nieuwe wereldorde vorm moet krijgen. Ik geloof echt niet in de goede bedoelingen van de regering Bush. Daarvoor moet je alleen maar eens kijken (op het internet) naar het rapport “Rebuilding America’s Defences” dat al van september 2000 dateert, van de hand van The Project for the New American Century, een denktank waartoe Cheb Bush, Dick Cheney, Donald Rumsfeld en Paul Wolfowitz behoren. Daar staat de unilaterale oorlogszuchtige politiek al zwart op wit uitgeschreven.

	Een Belg die in Amerika woonde Moet een land dat in het buitenland de reputatie van paradijs voor pedofielen heeft de Amerikanen lessen in moraal geven?		Het lijdt geen twijfel dat velen met de beste bedoelingen een aanval op Irak afkeuren. Oorlog is inderdaad erg en moet zo lang mogelijk vermeden worden. Maar het is zielig dat dit alleen maar Saddam sterker maakt. Het kan toch niet de bedoeling zijn om een dictator die zijn eigen mensen foltert, met gifgas bestookt en vermoordt, te steunen (al is het impliciet) en onze bondgenoten waarmee we verdragen hebben gesloten in de steek te laten. Zonder Saddam zou Irak een welvarend land zijn. Een interessant boek dat de ogen opent over het nucleaire programma van Saddam is Saddam’s Bombmaker van Khidhir Hamza en Jeff Stein. ISBN 0-684-87386-9; te vinden op www.simonsays.com. Wat het nog erger maakt is dat onze politici beroep schijnen te doen op een soort morele superioriteit tegenover de VS en hun (goede) bondgenoten. Laat ons eerst eens in eigen boezem kijken. Zijn het homohuwelijk, de legalisatie van marihuana, de onopgeloste moorden van de bende van Nijvel, de onwil van het gerecht om de pedofielen achter Dutroux te arresteren tekenen van morele superioriteit? Moet een land dat in het buitenland de reputatie van paradijs voor pedofielen heeft de Amerikanen lessen in moraal geven? Zijn landen als Groot-Brittannië, Spanje, Polen, Tsjechië, Portugal, Denemarken, Nederland enz. die de VS steunen immorele landen? Of zijn ze gewoon minder naïef? We zullen daar nog eens aan denken wanneer Ford Genk en General Motors Antwerpen hun naam veranderen in Ford Krakau en General Motors Praag, en wanneer de Amerikanen geen Stella meer drinken en geen Belgische chocolade of witloof meer eten. Tijdens de eerste golfoorlog heeft België zich de minachting van de Britten op de hals gehaald door geen munitie te willen leveren aan hun “vrienden”. Nu gaan we zelfs Amerikaanse vliegtuigen verbieden boven België te vliegen. Gaan we ze neerschieten? Komaan toch! België moet stoppen om zich te profileren als het schoothondje van Frankrijk. Hoe moreel hoogstaand Frankrijk is kan je best aan de ex-werknemers van Renault Vilvoorde vragen. Frankrijk is simpelweg uit op hegemonie in Europa en heeft een instinctieve allergie voor alles wat Angelsaksisch is. Deze wordt gedeeld door een aantal Franstalige Belgen. Dat is de werkelijke reden van het verzet tegen de VS. België moet zich veel meer pro-Angelsaksisch opstellen en niet, 700 jaar na 1302 nog steeds het schoothondje van de Fransen spelen. Waarom trouwens spreken zoveel van onze diplomaten, ook Vlamingen, Frans in internationale vergaderingen en geen Engels zoals iedereen (behalve Frankrijk évidemment)? De schade die momenteel aan België wordt toegebracht is aanzienlijk en het zal lang duren om hiervan te herstellen. De vraag is hoe lang de Vlamingen dit nog kunnen slikken, want de jobs zullen vooral in Vlaanderen verloren gaan.
	Een dorpsgenoot die een aantal jaren in de VS woonde Amerikanen zoeken de puurheid, het radicale in een oplossing. Daar is iets moedigs en ook iets esthetisch aan.		Amerikanen zoeken de puurheid, het radicale in een oplossing. Daar is iets moedigs en ook iets esthetisch aan. Telkens opnieuw moeten ze evenwel tot de conclusie komen dat Utopia zich niet laat strikken, en dat realiteit harder is dan eenvoudige en rechtlijnige oplossingen. De republikeinen dachten een aantal jaren geleden dat Amerika het ook kon doen zonder overheidsadministratie en sloten prompt een aantal diensten voor enige tijd. De publieke opinie blijft zoiets natuurlijk niet slikken en het heeft dan ook New Gingrich’s politieke kop gekost. Nu wordt er weer op radicale wijze met vuur gespeeld, deze keer in naam van de nationale veiligheid, vanuit de heilige overtuiging het bij het rechte eind te hebben, tegen de publieke opinie en de internationale regelgeving in. Reality will sink in once again, waarna de zaken tot hun normale proporties zullen worden herleid. De zwakheid van Europa blijkt uit het onvermogen om in tijden van crisis uit te pakken met reële alternatieven. Het aanbod om te bemiddelen wordt hen niet gegund. Het tegenwicht is dan wel kritisch, realistisch en zelfs humaan, maar het blijft hangen in een negativisme en het mist slagkracht. De “no” - “njet” van België als underdog is moedig ten aanzien van de olifant, maar het stelt spijtig genoeg uiteindelijk weinig voor: er kwam geen deal met het Midden-Oosten noch met de VS.