 |
|||
 |
|
||
|
|||
|
|
Het valt pas op als je enkele verhalen samen legt. Kippen worden haast zeldzame dieren in Sint-Joris-Weert. Dat zit zo. Vroeger was het ook al zo dat de kippenhokken aan de rand van het Meerdaalbos of dichtbij de Dijleoevers al eens werden bezocht door vossen of andere roofdieren. Maar midden in de dorpskom van Sint-Joris-Weert had je daar geen last van. Daar is de laatste tijd aardig wat verandering in gekomen. Neem nu het kippenhok van onze eigenste familie F. in de Beekstraat. Dat was 20 jaar lang de onbezonnen pleisterplaats van kippen. Zo een doodgewoon hok, altijd open, en een omheining van hooguit een meter hoog. Bij de buren idem dito. De kippen leefden er lang en gelukkig, stierven door ouderdom of onder de bijl van de huisvader om een carrière als soepkip te beginnen. Nu niet meer: op een dag verdwenen de kippen spoorloos en roemloos. Datzelfde overkwam de familie T. in de Neerveldstraat de afgelopen twee jaar nu al drie keer. Ondanks een manshoge draadafsluiting verdwenen de kippen, of werden op een morgen allemaal dood gevonden, met afgebeten koppen. Dezelfde gruwelverhalen over doodgebeten kippenfamilies waren recent te horen rond kippenhokken aan de Leuvensebaan, de Oude Nethensebaan en de Kauwereelstraat. Over de daders lopen de meningen uiteen: een vos of een marter ? Onlangs merkten we een vos in onze eigenste tuin, verschalkt door het plots aanfloepen van de tuinverlichting. Maar dat is nog geen bewijs, mijnheer de juge. Kippen met bijzondere bazen Er zijn nog wel kippen in Weert, maar die hebben dan wel bijzondere bazen. Zo bijvoorbeeld de familie DG in de Kleinstraat, op een boogscheut van het Meerdaalbos. De huisvader aldaar, overdag beroepshalve bezig met risico-analyse en beveiliging, pakt het gedisciplineerd aan. Elke avond gaat het hok op slot, elke morgen gaat het deurtje weer open. En de kippen: ze leven er lang en gelukkig. De familie A. in de Oude Nethensebaan experimenteert dan weer met een ingenieus systeem van afstandsbediening waarbij met koord en katrol het hok ‘s avonds wordt afgesloten. Hoeven ze in het donker niet tot aan het kippenhok te wandelen, dat kan van vlakbij de achterdeur. Er wonen dan ook twee bio-ingenieurs onder het dak. Het systeem is nog niet gepatenteerd en kan bezichtigd worden na afspraak (bel 016/47 22 59). Dat soort maatregelen is de enige afdoende remedie die ook experten van het Instituut voor Bosbouw en Wildbeheer geven om kippen tegen vossen te beschermen: een afsluitbaar nachthok, of een helemaal gesloten ren met een dak. Of voor de professionals, een strak gespannen omheining van ongeveer twee meter hoog, die een halve meter in de grond steekt, en desnoods nog is voorzien van een schrikdraad bovenaan. |
|
|
|||
|
|
Jagen werkt niet Jagen werkt niet, zeggen deze experten. Vossen zijn immers territoriale dieren: een vossenfamilie bezet altijd een deel van het landschap, meestal een stuk grond van vijf tot tien vierkante km groot. Als de jongen groot zijn, zoeken ze een eigen stuk territorium, een nog leegstaand “vossengebied”. Vanuit vossenstandpunt bekeken is Vlaanderen een aaneenschakeling van aan elkaar grenzende vossengebieden. Vossen lokaal verdelgen betekent dat er een stuk territorium vrijkomt. Wat erg snel opnieuw zal ingenomen worden door een jonge vos die het nest verlaat, en zich daarvoor zonodig tientallen km’s verplaatst. Bovendien blijkt dat bij verhoogde sterfte, vossen dan weer een groter aantal jongen werpen, en dat ook meer jongen overleven. Vossen staan ook aan de top van de voedselpiramide en houden zo zelf het aantal soortgenoten op peil. In Vlaanderen leeft naar schatting één vos per vierkante km. Kortom, vossen jagen is al even efficiënt als dweilen met de kraan open. Het enige wat helpt is je kippenhok te beveiligen. En alles wel beschouwd zit daar ook voor je buren een voordeel aan vast. Die worden dan ’s morgens vroeg niet meer gewekt door die kraaiende haan. Want zouden vossen zijn of marters wel de daders zijn? Is er geen buurman actief met een grondige hekel aan ochtendlijk hanengekraai ? |
|
|
|||
|
|
Het droeve verhaal van Arendje Op een dag merkten twee Weertse wandelaars in het Meerdaalbos onder een boom een pasgeboren klein scharminkel van een vogeljong. Geen eierschalen of vogelnest in de buurt te zien: vast een of ander jong van een vogel, uit het nest gevallen, of ontsnapt aan de klauwen van een of ander roofdier. Het beestje werd zorgzaam opgeraapt, meegenomen naar huis en daar liefdevol en warm verzorgd. Het diertje werd Arendje genoemd. Met in melk geweekte broodkruimels werd Arendje gevoed. Arendje bleef in leven. Na verloop van een tiental dagen werd steeds duidelijker dat Arendje echt geen buizerd, havik of rode wouw was, maar een doodgewone kip. Die het daar gaandeweg vreselijk naar zijn zin had: hele dagen in de keuken rond paradeerde, onder tafels en stoelen wandelde, en zijn drollen ook feestelijk op de vloer deponeerde. Tot op een mooie morgen vaderlief na het ontbijt van tafel wilde opstaan. En helaas wat laat merkte dat Arendje tussen vloer en schoenzool doende was. Exit Arendje. Misschien was Arendje wel het onbedoelde resultaat van een gebruik in sommige Weertse families. Daar had men een hekel aan het slachten van overjaarse legkippen. Die werden dan maar in de koffer van de auto gezet en diep in het Meerdaalbos achtergelaten. Blijkbaar werden niet alle kippen meteen het slachtoffer van de vos: Arendje kan het helaas niet meer verder vertellen. |
|
|
|||
|
Een beetje surfen en je vindt wel één en andere effectieve
bescherming voor je kippen. |
||
|
|||
