 |
|
|
Wie in Mollendaalbos de met gele paaltjes aangeduide wandelweg volgt, komt bijna ter hoogte van de kruising Walendreef/ Dikke eikdreef, een nieuwe bosbewoner tegen. Missen kan je hem niet, zoals hij daar zit, hoog en droog op zijn gebeeldhouwde stam. “’t Fluiterke van ’t klein geluk” noemde zijn schepper hem. Die schepper, beeldhouwer Ad Wouters, oogt al even gelukkig. Het maandenlange werk zit er bijna op, en ’t is duidelijk dat ook hij vindt dat het beeld net dat uitstraalt wat hij wou weergeven. |
|
|
't fluiterke van 't klein geluk
|
|
|
|
|
|
Ad Wouters: “Ik hou ervan “beelden met een glimlach” te maken, beelden waar de mensen vrolijk van worden. Weet ge, dan gaan ze ook een beetje positiever denken. Voor ik aan dit werk begon, ben ik hier dikwijls komen kijken, de plek in mij opnemen… Het moest iets worden waar ook kinderen iets aan hebben. Uiteindelijk heb ik op de stam de insecten afgebeeld die ik hier rond mijn boom aantrof. Behalve die vis dan...” glimlacht Ad. “Weet ge, toen tijdens de Week van het Bos, boswachter Chris hier met de ene klas na de andere
voorbijwandelde, wist ik dat mijn opzet geslaagd was. Niet zelden bleven de kinderen hier meer dan een halfuur plakken, elkaar de dieren aanwijzend en lachend met mijn vis.
Voilà, dat wilde ik eigenlijk zeggen: als het bos behaagd wordt, hoeft het niet meer beschermd te worden.” En Ad, hoe kom je erbij een boom tot monument om te toveren? Ad: “Dat kwam zo: bij het aanleggen van het speelbos in Weert, vroegen de boswachters mij of ik daar geen beeld kon voor maken. Uiteindelijk heb ik uit de stam van een afgeknapte eik mijn “Bosprotter” gekapt. En ondertussen is dat al mijn vijfde werk in het bos hier. Allé, werk, ’t Is een hobby hé, ik doe dat trouwens allemaal gratis.” Hoezo, maak jij dan geen beelden om den brode? “Neen, ik heb nog nooit een werk verkocht, alhoewel er mij al veel geld geboden is. Maar ben je daarmee een gelukkiger mens? Ik geniet er veel meer van dat iedereen mijn werk hier kan zien.” En inderdaad, tijdens ons gesprek wordt Ad verschillende keren aangesproken door wandelaars, door gezinnen met kinderen op de fiets, door Walen die in hun beste Nederlands een beetje uitleg vragen. “Ik ben nu gepensioneerd, maar sinds mijn 13de werkte ik “in den bouw”. Metsen (vandaar mijn “metsersoog”) en het stielwerk, zoals het maken van mouluren, dat was mijn ding. Het beeldhouwen in hout en steen, het lassen, het werken met polyester, dat heb ik allemaal als autodidact geleerd. Maar ik moet wel zeggen dat de academie mij veel zin voor vormgeving bijgebracht heeft.” Het werk zit er op, nog plannen voor de nabije toekomst, of wordt het winterrust? “Winterrust? Bijlange niet. Ik heb nog een geweldig dikke boom langs de Prosperdreef. Wanneer ik eraan begin weet ik nog niet, maar het denkwerk errond, dat laat je nooit los. Het wordt iets met een holte en een vleermuis,dat mag je uw lezers al verklappen!” |
|
|
uit
ADO 134
