 |
|
|
de gastrubriek van de moderne allochtoonElectrabel, het is uw energie |
|
|
|
|
Nu,
dit alles volledig terzijde en over tot de orde van de dag. Je hebt het
waarschijnlijk allemaal wel eens meegemaakt. ’s Morgens rond 6u30 gerommel
op straat, gedonder van zware camions, gedreun van een zware pneumatische
breekhamer (ik ken deze term omdat dit apparaat toevallig nieuw in de
Gamma-krant staat, zo leert een mens nog iets bij). En je gaat kijken en
fiets- en voetpad liggen open voor een nieuwe gasleiding of telefoonkabel
of internetglasvezel. In deze tijden van directeurs ‘marketing en
communicatie’ verwacht je minstens op veertien manieren te worden
geïnformeerd, maar deze ‘openleggers’ komen even plots als de
belastingsbrief. Onaangekondigd maar steeds te verwachten. Het was voor de
gas dat het was: Electrabel. En sindsdien versta ik eindelijk hun slogan:
Electrabel, het is jouw energie. Het was inderdaad mijn energie. |
|
|
|
|
Ten eerste: de straat lag nu open en we dachten van: ah ja, laat ze dan even de gasleiding doortrekken tot in onze garage, dan hebben we ook gas. Het is immers geweten dat voor een nieuwe man wokken op een gasvuur toch veel echter is dan op een elektrisch vuur. Ja, de midlife-crisis kan je als man overwinnen door te kiezen tussen: een moto, het aanleggen van een vijver en gastronomie. En zonder gas geen gas-tronomie. Om de koe bij de horens te vatten heb ik daarom onmiddellijk aan de openleggers, echte allochtonen, gevraagd of de gas kon worden doorgelegd tot in ons huis. “Wij weten van niets.” Dan maar naar Electrabel gebeld. Na het verplichte: al onze lijnen zijn bezet, gelieve aan uw toestel te blijven; voor abonnementen druk 1, voor meldingen druk 2… , kom ik uiteindelijk aan 9 en de rubriek alle informatie, maar zelfs daar kon men mij niet dadelijk helpen. Men zou mij terugbellen want er moest worden opgezocht welke resource senior management regio-responsable een antwoord op mijn vraag kon geven. Vroeger was dat anders. Toen hoorde je als je belde op de achtergrond roepen: “Is de Jules hier, ’t is de zoon van Jef die belt met een vraagske”, maar dit volledig terzijde. Geen direct antwoord dus en omdat ondertussen de buizenleggers al aan het werk waren en het te goed vooruit ging nog eens teruggebeld. Goed, om een lang verhaal kort te maken: toen onze resource senior management regio-responsable – vriendelijk daar niet van – terug belde, waren de toeleggers al langs geweest en was de put toe. Blijkbaar doet men dat ook niet: dadelijk een leiding verder leggen. Eerst moet een put toe om hem nadien terug te kunnen openmaken. Van een lijding gesproken. |
|
|
  |
Ten tweede: de toeleggers hadden hun werk niet goed gedaan. De rooster voor de afwatering die dwars over de straat ligt, kwam los te liggen zodat er een zeer gevaarlijke situatie ontstond, vooral voor fietsers. Er was een gapende kier van 10 centimeter tussen de rooster en de betonrand. En nadat de camion van de huisvuilomhaling langs kwam (ze hebben onder mijn invloed ook hun slogan veranderd van ‘uw houvast in deze regio’ naar ‘uw smijt weg in deze regio’, zie één van mijn vorige artikels), was er sprake van een totale perte totale. In het kader van burgerzin, zelf fietser zijn, stichtend lid van de plaatselijke damclub en teveel aan energie belde ik toen naar de gemeente. “We zullen het doorgeven aan de bevoegde persoon.” We zagen niet direct de bevoegde persoon langskomen en hebben enige tijd later nog eens terug gebeld en gemeld dat het toch wel zeer gevaarlijk was en ze eventueel een minder bevoegde persoon konden langs sturen. Electrabel, het is inderdaad uw energie en telefoonrekening. En er kwam toen wel snel reactie, in vier fazen. Faze één: er komt iemand kijken. Fase 2: twee werkmannen zetten de straat af met dranghekkens. Fase 3: een werkman plaatst een verkeersbord. Toen we hem vroegen of de herstelling lang zou duren: Wij weten van niets. Fase 4: uiteindelijk werd de rooster geteld en hersteld. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Vroeger dan moest ge gewoon Jules bellen en als hij er was, dan was het simpel.
|
|
|
|
Uit
ADO 138
