Uit ADO 147

30 Jaar Achter d'Oechelen:
                          waarom eigenlijk?

Over de alhier veel beoefende kunst van het surplacen
en over die arme kabouter Pinnenmuts

We zien er zo stilaan als zombies uit, wij van de redactie van ADO.
Je zou voor minder. 30 jaar achter de struiken!
Het is daar niet zo comfortabel in de winter.
Maar: er zijn nog Oud-Heverleenaars – en mensen van daarbuiten! – die de edele deugd der barmhartigheid beoefenen, en de afkalvende schare van redacteurs en sympathisanten soms een bloemetje toewerpen of elektronicagewijs geldelijk steunen. Dat eerste helpt om het droeve leven van de redacteurs wat op te vrolijken, het andere dient om toch nog maar eens – tegen beter weten in? – een blaadje bij u in de bus te laten vallen.

Het is dus de tijd van de vallende bladeren, en dit editoriaal wordt geschreven op 1 november. Dag van herinnering, ook dag van dood, van wat er niet meer is. Volgend jaar mag U chrysanten komen werpen achter d'oechelen. U weet wel, met die zware potten aan, liefst in klei.
En voor sommigen onder u: goed mikken met die potten! Zo kan u voor eens en voor altijd die vervelende mensen doen omvallen, of zelfs uitschakelen: zij die het altijd maar weer hebben over sociale woningen (Not in my backyard), een industrieterrein (Why not in my backyard?), de droeve mobiliteitsaanpak, de vage plannen, de nooit ingeloste beloften, het knoeibeheer (VKT), de vriendjespolitiek en ga maar door (lees er de ADO's op na op onze web: www.achterdoechelen.be). Zo zullen de kiezers en leden van ons gemeentebestuur en de mensen van deze – op sommige punten – zo heerlijke gemeente in het post-ADO tijdperk helemaal niet meer weten waarom en hoe een en ander hier zo loopt en niet anders –te weten: beter. Want ‘plus est en vous' (dat is het motto van de stad Brugge, niet dat het daar beter is om wonen, verre van).

Toch maar opdoeken dan? Misschien heeft ADO hier en daar een steen in de rivier verlegd (actie buurtwegen, bv), enkelen de mondhoeken doen opvrolijken of de wenkbrauwen doen fronsen, af en toe een leuk participatief moment (de pizza-avonden en dies meer) of een ludieke actie (onze inzending voor Kunst op het Water) bezorgd…Maar het zijn niet meer dan kringetjes die vliegen op een vijver van het Zoet Water maakten. Het feit dat niemand of bijna niemand van de meer dan 10.000 ingezetenen zich moe wil maken aan ADO, dat betekent boekdelen.

Het is niet alleen het seizoen van Allerheiligen, maar ook champignonseizoen!
Wat is er al wat afgezaagd over die omgevallen champignon aan het Zoet Water. In een gemeente van omhooggevallen champignons zou dat toch al lang opgelost zijn? Zou men die arme kabouter Pinnenmuts toelaten terug op/in zijn huisje te zitten.
Maar neen, niet hier! Is die Pinnenmuts misschien volksvreemd, van een ander ras misschien, zonder inkomen of met een beperkt inkomen zodat hij hier niets te zoeken heeft en pas in 3025 recht zal hebben op een sociale woning? Misschien moeten we op het eilandje een elektronische tijdsmeter instellen (u weet wel, zo een zoals die de tijd aftelde die nog restte tot aan de opening van M in Leuven), zodat iedereen die voorbijrijdt weet hoe traag het hier allemaal gaat. Hoe lang is dat nu al? De paddenstoel roept al zelf om hulp! Het is ver gekomen.

We vernemen dat het iets te maken heeft met funderingen en beton en zo. Daar kennen we hier wat van, van betonboeren, in deze donkerblauwe gemeente. We hebben een mooie geschiedenis van het sluiks inplanten van villa's in groengebieden, misschien komen we ooit eens in de annalen van de Vlaamse Bouwmeester. Die kan dan en passant hier eens komen uitleggen wat ruimtelijke ordening wil zeggen.

Ja, ja. Wij van ADO hebben het makkelijk! Van achter onze stuiken af en toe eens met scherp schieten, ons wat vrolijk maken over al die mensen die zo goed hun best doen! En maar kankeren!
Maar – kijk eens aan, dat is pas nieuws – je best doen is niet genoeg als je pretendeert voor de gemeenschap te willen werken en er door ons nog voor betaald wordt ook. Je moet er ook nog wat van kunnen. En men moet je dan ook de mogelijkheid geven om dat te tonen. En we vermoeden dat daar het schoentje wringt.
Van verkozenen des volks wordt niet alleen goed bestuur verwacht, maar ook dat ze er een aangenaam orkestje bij verzorgen. U vergeeft ons zeker deze beeldspraak. Albert en Marianne op de steven!

Want eigenlijk, al zeggen we het zelf, is zo'n blaadje als ADO een zegen voor een gemeente(bestuur).
Zo hoor je nog eens wat.
Misschien denk je dan ook even na over de lange termijn en hou je je niet teveel bezig met de waan van de dag, waar onze politiek op alle niveau's zich – net als de media – veel te veel mee inlaat.

Het cirkelt allemaal om visie, om dromen, en daarvoor willen gaan, de mensen daarop aanspreken…Dat is toch wat ons gaande houdt in dit tranendal? En zo zijn we weer bij Allerheiligen.

Hier wordt weinig openbaar gesproken, veel achter de schermen geregeld, we hebben geen debat- of adviescultuur die naam waardig. Kortom, de burger mag om de 6 jaar zijn stem uitbrengen en voor de rest is hij goed om af en toe de hand te schudden of voor een knikje in de winkel. En het is juist daarom denken we dat ADO dertig jaar geleden het leven zag, om een andere manier te bepleiten van met elkaar om te gaan, weg van die onzalige oude bestuurscultuur. Maar we pleiten dus schuldig: ook wij zijn daar niet echt in geslaagd.
We gaan al bijna even lang mee als deze burgemeester en zijn acolieten. Uniek in Vlaanderen! Misschien is voor ADO – de oudste nog bestaande onafhankelijke dorpskrant van Vlaanderen – de tijd van gaan gekomen, het is een mooie gedachte op een 1ste november.

Maar ADO begraaft zich nog niet. U hoort nog van ons. Misschien op een ADO-bal. Een bal lijkt populair te zijn hier, als je met ballen bezig bent dan luistert men wel. Hoewel, toch weer: de ene bal lijkt de andere niet te zijn.

Het moest ons even van het hart. Ondertussen ga het U goed, beste dorpsgenoten.

En U kan altijd wat kwijt op deze site.