 |
 |
|
|
Eigenlijk ontstond achter d?0echelen vanuit de werkgroep Leefmilieu.
Verschillende leden ondervonden dat er toch een beetje nood was om nieuwe en minder nieuwe
inwoners van de gemeente te informeren over o.a het gemeentebeleid. Temeer daar er nog
geen gemeentelijk infoblad bestond en het contactblad van de parochie ermee ophield. Achter
d'oechelen, van het oude spreekwoord 'achter d?oechelen letten' (achter de struiken of
figuurlijk achter de schermen kijken) werd als niet alledaagse naam gekozen. Het was toen
trouwens de tijd van de dorps- en stadskranten. Allemaal zijn ze vroeg of laat ter ziele
gegaan. Els Trekker, Ward Govaerts, Maria Van Nuffelen en Wim Vanderelst zorgden voor de
eerste teksten, Leen De Craen typte en Bert Daniëls tekende in zijn onnavolgbare stijl de
laatste vrije plekjes vol en knipte en plakte alles aan mekaar tot een mooi, herkenbaar
blad.
In maart 1979 werd het eerste nummer gedrukt op 750 exemplaren en verdeeld in
Oud-Heverlee; Dat zou per jaar zo?n 15.000 frank kosten. (Nu verschijnen we op 4200
exemplaren wat ons 140.000 frank kost.) Belangstelling was er meteen, er stond dan
ook zowat van alles in van wat de mensen kon interesseren: van interviews met 'gewone'
inwoners en oude dorpsliedjes tot de acute dorpsproblemen: waarom is er geen gemengd
onderwijs in Oud-Heverlee? Zijn graadklassen nog van deze tijd? Komt er nu een
spoorviaduct in Oud-Heverlee? Komt de T.G.V. langs de autostrade? Wat met het Winkelveld,
het recreatiepark enz..enz? Je kan zo aflezen wat onze bevolking toen bezighield, de
betogingen tegen de kernraketten bv. Veel inbreng was er ook van Marcel Baert en de
verenigingen zorgden voor een evenementenkalender.
Ja, het dorpsleven was toen veel intenser, weet Els. De mensen leefden veel nauwer
samen, men deed nog moeite om nieuwe bewoners te betrekken bij het dorpsleven. Het
verenigingsleven was dan ook veel boeiender dan nu. Ook ADO evolueerde een beetje mee.
Door eerst Sint-Joris-Weert en later heel de fusiegemeente te bestrijken werd het, helaas,
een ?serieuzer? blad, en misschien iets verder van het eigen bed.. Met weemoed werd er
teruggedacht aan een 1 april nummer vol kolder, maar verpakt alsof het een gemeentelijk
infoblad was. Veel mensen hebben er zich aan laten vangen, en waren daar achteraf boos om.
Alhoewel we dikwijls mensen interviewden, heeft dat toch zelden tot moeilijkheden
geleid. Waar we het nodig vonden, deden we een beetje aan zelfcensuur om mensen tegen
zichzelf te beschermen. Al herinner ik mij wel iemand, die op de loer lag om bij haar
moeder de achter d’oechelen uit de reclame te gritsen, omdat ze vond dat haar moeder
het interview met een cafébazin beter niet onder de ogen kreeg. Heel af en toe werd er
meer gedaan dan schrijven: een verkiezingsdebat organiseren, of een verkiezingsshow of
nog, een wandeling met geleid bezoek. Om de pizza-avonden niet te vergeten natuurlijk.
Alhoewel er nooit erg veel reacties komen, en dan meestal nog op artikels waar we het
niet verwacht hadden, merken we toch dat achter d’oechelen heel goed gelezen wordt.
Spreken we iemand aan dan moeten we nooit uitleggen wat ADO voor iets is.....Soms merken
we dat ook aan dingen die net niét gebeuren omdat ze op tijd openbaar gemaakt werden.
Oproepen, zoals onlangs over het model voor “de zaaier” van Meunier, daar
krijgen we resultaat van. Of de taalfout op het welkomsbord van VKT, die was direct
verwijderd na een ludiek commentaar.
Och, rechtstreekse aanvaringen met het gemeentebestuur zijn er nooit geweest, maar van
enige erkentelijkheid, laat staan erkenning is ook nooit sprake geweest, zelfs een
vermelding in de rubriek pers in het gemeentelijk jaarverslag heeft er nooit afgekund. Ja,
ze hebben er plezier aan beleefd, merken ze nu bij het doornemen van de oude nummers. Ze
hebben het trouwens allemaal heel lang volgehouden.
Els heeft er de meeste 'dienstjaren' opzitten: zij zag de opvolgers binnenkomen en de
laatste 'founding father' wegtrekken: Ward, die zoals onze gedragscode het wil, ontslag
nam toen hij in de politiek stapte. “Al wel honderd keer heb ik moeten uitleggen dat
ik met de redactie niets meer te zien heb, en toch word ik er nog altijd over
aangesproken. Vooral nogal wat politieke tegenstrevers kunnen er niet inkomen dat je
persoonlijke banden niet gebruikt om aan politiek te doen.” Ja, nog zoiets. Veel
mensen hebben ons direct een groen etiket opgekleefd, alhoewel we toch altijd proberen
alle kanten te belichten. Maar ja, niet iedereen kan altijd goed een onderscheid maken. Zo
dachten er een paar dat één van ons in naam van de volksunie in de redactie zat, gewoon
omdat er V.U achter zijn naam stond als verantwoordelijk uitgever! |
