"Ja, hoe begint zoiets? In 1985 hadden we enkele speelstertjes die met de jongens meevoetbalden. De belangstelling groeide en we begonnen dan maar met een specifieke training voor meisjes.

Het jaar daarop schreven we ons vol goede móed in voor de jeugdcompetitie. We zullen maar zeggen dat er leergeld moest betaald worden, want we gingen verschillende keren aardig de boot in. Ik herinner me nog een O- 25 tegen Kumtich. Enfin, we wonnen dat seizoen amper één match, de laatste tegen Grimbergen.

Het jaar daarop eindigden we achtste in de competitie. En nog een jaar later eindigden we tweede met 36 punten op 40. Ondertussen had onze eerste generatie speelsters de leeftijd van 15 jaar bereikt, zodat er gestart kon worden met een "dames-senioren" elftal.

Dat de ploeg niet instortte bij het vertrek van deze eerste generatie, bleek meteen daarna al. De goed uitgebouwde werking zorgde al voor een constante vernieuwing. Het volstaat het indrukwekkende palmares even te overlopen:

'90 -'91: kampioenstitel; '91 -'92 kampioenstitel met het maximum der punten, bovendien winst in alle tornooien en zowaar ook de nationale titel; In '93 werden we Brabants kampioen en dit jaar werden we tweede na Anderlecht. Ook in de strijd om de nationale titel had Anderlecht penalty's nodig om ons te wippen.

Ann, linksmidden, Mieke, center-voor, en Indra, laatste "man" spelen al een hele tijd mee in het Oud- Heverleese team. Ann begon nog in de jeugdcategorie in een gemengde ploeg.

"Van een echte doorbraak in het vrouwenvoetbal is vooralsnog geen sprake, zijn ze het alledrie eens. Er worden nog steeds wenkbrauwen gefronst als men zich als speelster bekend maakt. Een vergelijking met het mannenvoetbal loopt helemaal mank: in tweede nationale trokken onze topmatchen amper honderd toeschouwers, en meer dan een bonnetje voor een gratis consumptie valt er niet te verdienen.

Alle inlichtingen: Eddy en Marijke Timmermans-Das Accacialaan 10, O.H..