Ik word ingewijd in de ware aard van de Haasrodenaars. Een zekere Jef uit de Bovenbosstraat blijkt hier ‘s nachts ooit met zijn zatte botten tegen een schaapherder aangelopen te zijn, en sindsdien heeft hij ‘het’.

‘Het’ blijkt de microbe van het organiseren. Het halve dorp brengt hij op de been , in de eerste plaats de Landelijke Gilde die de zaak jaarlijks organiseert, maar ook de scouts van Meerdaal (die vorig jaar een ronduit schitterend middeleeuws Haasrode uitbeeldden aan de Moemedel), de dames van de KVLV (daar moest hij niet lang over nadenken, een heksenbijeenkomst is hun natuurlijke biotoop), het ACV van Haasrode/Blanden, de jongeren van Oppost (die een wat lugubere relatie met geraamten blijken te hebben), en een hele schare vrijwilligers en ‘notoire’ kenners van de lokale geplogenheden in het bos, waaronder peetvader Rik Vranckx die wel eens de jaarlijkse heksentocht op zijn gezondheid laat primeren. Allemaal samen organiseren ze een aantal "gebeurtenissen" in ‘t bos, de ene al spectaculairder en luguberder dan de andere.

De inspiratie werd gehaald in Langdorp in het midden van de jaren 80, en -een goed Vlaams devies indachtig ("wat we zelf doen, doen we beter")-, de koppen werden bij elkaar gestoken: in Haasrode leent het bos zich schitterend tot zo’n initiatief en was het niet nodig semi-professionele vertellers in te huren van elders: lokale vertellers genoeg. Bij de eerste heksentocht in 1986 werd gebruik gemaakt van de parochiezaal als vertrek- en aankomstpunt en gehoopt op zo’n 50 à 60 deelnemers. Een eenzame heks die bij de kerk was opgehangen moest de bewoners diets maken dat er wat te gebeuren stond. Zowel de pastoor die op het eind van de tocht 160 man op zijn parochiezaal zag afkomen, als de lokale cafés die onverwacht bezoek ‘uit den bos’ kregen, herinneren het zich nog. De toon was gezet, en sindsdien worden er jaarlijks heksen verbrand. De tocht kende groeiend succes, en assistentie werd verleend aan andere dorpen te lande die het ook wel eens wilden proberen. Wegens het grote succes gaan er jaarlijks stemmen op om twee avonden na elkaar te organiseren, of grotere groepen toe te laten etc. Maar de gemeente is klein, en small is beautiful, dus werd het daar maar bij gehouden. Wie geen kaart kan bemachtigen wordt doorverwezen naar volgend jaar, in de hoop dat ze er dan wat vroeger bij zijn. De kaartenverkoop start normaal per 1 oktober, en meestal is er na een dag of 2,3 al niks meer te rapen.

De organiserende vereniging steekt er veel tijd en goodwill in. Vroeger waren er de oogstfeesten, daarna werd er veel gewerkt voor de bouw van het kappeleke, en de Landelijke Gilde blijft natuurlijk leerrijke info-avonden organiseren en meewerken aan allerhande lokale initiatieven, tot nut van ‘t algemeen. Blijkbaar hebben ze iets met vuur, want jaarlijks organiseren ze ook een kerstboomverbranding. Wie weet heeft het iets met blussen te maken. Het blussen van het vuur in de maag van enkelen?...