Alexander was ook al van jongsaf geïnteresseerd in politiek, maar niet specifiek in gemeentepolitiek, en had zeker geen uitgesproken partijpolitiek engagement. Van huize uit vertrouwd met kringen rond de burgemeester, had vader daar ooit eens wat laten vallen over de politieke interesse van zijn zoon. Een tijd later werd Alexander gevraagd om mee te werken aan de campagne van Fusiebelangen. Dat zag hij wel zitten, affiches plakken en zo. Even later werd hem gevraagd om op de lijst te komen. Eén keer is hij vooraf op de gemeenteraad gaan kijken hoe dat daar aan toe ging. Maar ge moet er wel zelf in zitten om het allemaal goed te kunnen volgen, vindt hij. Aangesproken worden, de banden, de familie, het groepsgevoel was bepalend voor het engagement in Fusiebelangen.

Dat was dan weer heel anders bij Hilda Vanlinthout: haar hele familie wortelt in de CVP. Het engagement in die partij was als vanzelfsprekend, ze is hier geboren en getogen, heel haar familie staat bekend als van CVP-kleur. Ook zoon Bart Gille was eerder al raadslid. Toen hij verhuisde, en zijn stoel moest opgeven, kwam Hilda in het CVP-bestuur. Ze is ook al heel lang actief in allerlei verenigingen zoals KVLV en Ziekenzorg. Ze werd meermaals gevraagd om op de lijst te komen, ook al bij vorige verkiezingen. Pas vorige keer, toen haar zoon ermee was gestopt, heeft ze aanvaard, en was ook van de eerste keer verkozen.

Alexander vindt niet dat er veel veranderde met en rond hem sinds hij verkozen is in de gemeenteraad. Hij heeft het ook liever zo. Alleen Chiro leider blijven, dat kon niet op basis van een nationale regel die die combinatie verbiedt. Daar heeft hij begrip voor, ook al viel het hem zwaar. En of die regel altijd toegepast wordt als het om een CVP ‘er zou gaan, betwijfeld hij. Waar je ook niet onderuit kan, is dat je als gemeenteraadslid een officieel cachet draagt, waar je rekening moet mee houden. Je mag geen zottigheden doen, die andere jonge gasten wel al eens kunnen doen, ge moet wat diplomatischer en kalmer zijn. Hij zou graag hebben dat als er kritiek is, hem dat ronduit gezegd wordt, en niet dat ge zo’n dingen moet te weten komen van anderen en van horen zeggen.

Ward Govaerts had die veranderingen vooraf veel erger verwacht. Het aantal voorkeursstemmen dat hem als inwijkeling te beurt is gevallen, is hem hard meegevallen. Raar vond hij het verschil in reacties van sommige personeelsleden van de gemeente: opvallend vriendelijker vóór de verkiezingen dan er na: ze waren er blijkbaar niet gerust in. Soms krijg je als raadslid ook wat vieze reacties als je met bepaalde voorstellen of initiatieven raakt aan bepaalde belangen, bijvoorbeeld rond verkavelingen of bouwovertredingen. Ergerlijk is ook het sfeertje dat rond de politiek hangt: als zouden politiekers dat allemaal voor hun eigen zak doen.

Ook Hilda Vanlinthout selecteert daarin, en geeft vooral de voorkeur aan activiteiten van een zustervereniging (KVLV, Ziekenzorg) in andere deelgemeentes. Zo’n dingen zijn toch niet altijd prettig, vindt ze, ge moet u soms bewegen in kringen waar ze u niet goed kennen. Dat deden ze bijvoorbeeld in de kiescampagne door huisbezoeken te doen met zijn drieën. Maar door al die activiteiten leert ge ook wel veel mensen kennen, en bij echt onbekenden kom je op de duur niet meer. Ook in de andere deelgemeenten zijn het meestal halve bekenden geworden.

Ward Govaerts heeft zelf geen huisbezoeken gedaan voor de verkiezingen. Hij vindt wel dat aanwezig zijn op allerlei activiteiten iets is wat men in Agalev te weinig doet. Maar meer dan één keer in een weekend ergens naartoe doet hij zelf ook niet. In andere milieus komen is wel van belang omdat ze u daar leren kennen, ge wordt al eens aangesproken. Aan sommige andere contacten heb je dan weer niets, die blijven te oppervlakkig. Als raadslid mee opstappen in de processie aan het Zoet Water deed Ward niet:, er is de scheiding tussen kerk en staat. Géneviève vindt dat niet erg, en ging wel, maar meer om persoonlijke redenen. Alexander stapte ook mee, al is hij niet bepaald een kerkganger. Maar hij werd gevraagd, en zag daar geen graten in. Die processie, dat is meer een cultuurevenement voor hem. Ward vindt dat toch een politiek misbruik van de processie. En zegt dat politiekers dan weer wél vaak afwezig blijven op inhoudelijke vergaderingen, als bijvoorbeeld een oudercomité een avond geeft over verkeersveiligheid.

Dat is ook zo voor de meerderheid, zegt Géneviève. Er is nu eenmaal één woordvoerder, de burgemeester. Maar in de praktijk zijn het toch vooral de schepenen en de burgemeester die het gemeentebeleid bepalen. Maar er zijn wel af en toe een paar dingen die je als raadslid van de meerderheid mee kan waar maken. De steun voor het natuurreservaat de Doode Beemde in orde brengen is zoiets waar Géneviève voor geijverd heeft. En een andere keer stemde ze in een raadszitting niet mee met de meerderheid over een personeelsprobleem.

Een dada van Alexander Binon was een milieubelasting per gezin in plaats van per individu. Na lang aandringen van binnenin de meerderheid krijg je daar aandacht voor. Zelf is hij ook niet te vinden voor klinkers op fietspaden, hij wil die liever geasfalteerd en in de plannen die vanaf nu worden gemaakt wordt daar rekening mee gehouden. Dat je als individueel raadslid niet kan uitleggen wat nu precies je eigen accent is, vindt hij niet frustrerend. Het is het resultaat van de groep dat telt.

De klacht van de oppositie dat hun voorstellen het niet halen, alleen al omdat ze van de oppositie komen, vindt Alexander niet terecht. Daar wordt wel degelijk rekening mee gehouden. Maar dat de meerderheid zich niet zal forceren om delicate voorstellen van de oppositie (zoals die voorgestelde rondetafel over het drugsbeleid) te gaan realiseren spreekt vanzelf.

Als je als raadslid van de meerderheid iets wil realiseren, moet je er hard voor werken, vindt Géneviève. Dat heeft ook te maken met de werkmethode. Iedere keer vóór er een gemeenteraad wordt samengeroepen vergaderen de raadsleden van de meerderheid met de burgemeester en schepenen. Dan wordt de agenda overlopen, en het standpunt van de meerderheid over al die punten. Soms worden bepaalde punten uitgesteld, andere weer gewijzigd en nog andere herzien. Als raadslid van de meerderheid heb je daarbij al bij de start een grote achterstand op het schepencollege. Die weten veel meer af van die dossiers, ze zijn daar al langer mee bezig zijn, en hebben al een standpunt uitgewerkt. Hoe meer je van iets weet, hoe meer je ook kan wegen. Als raadslid van de meerderheid heb je maar weinig tijd, een halve dag, om je daarop in te werken.

Ward Govaerts stoort er zich aan dat op die bijeenkomst van de raadsleden van de meerderheid ook niet-verkozen schaduwpolitiekers als Jules Albrechts en professor Peperstraete aanwezig zijn en hun inbreng hebben. Alexander Binon relativeert dat: ook in de nationale politiek laat men zich bijstaan door externe deskundigen.

Ook bij de oppositie wordt er wat afvergaderd. Hilda legt uit dat voor elke gemeenteraad het CVP-partijbestuur bijeenkomt, een 15tal mensen, die die punten bespreken. Ook de CVP-mandatarissen (de raadsleden, de leden van het VKT en OCMW ) komen telkens nog eens samen om die punten te bespreken. De kopmannen van CVP, Agalev en Volksunie overleggen dan nadien nog met elkaar over een gezamenlijk standpunt. Soms gebeurt dat alleen telefonisch, soms wordt daarover echt bijeengekomen. Soms wijzigen de initieel afgesproken standpunten nog, bijvoorbeeld als er na de fractievergadering meer informatie is over een agendapunt. Als oppositieraadslid is die kennisachterstand op het schepencollege nóg groter dan voor een raadslid van de meerderheid. Je moet dan maar dossiers gaan inkijken. Dat kan je niet voor alles gaan doen. Zelf legt Hilda zich nogal toe op de dossiers die met het OCMW te maken hebben. Voor de andere dossiers is er meestal wel iemand in de groep die er meer vanaf weet, of die de dossiers is gaan bekijken.

Alexander Binon wijst op de stroeve wettelijke voorwaarden waaronder een geldig gemeentelijk referendum mogelijk is: minstens 40 % van de bevolking moet vrijwillig deelnemen aan zo een referendum, de uitslag is niet bindend. Hij vreest ervoor dat zo een opkomst niet gehaald wordt voor een probleem dat vooral de mensen van Blanden bezig houdt. Met die grote plannen is hij zelf ook niet gelukkig. Ook Géneviève vindt dat de raadsleden zulke dingen zelf kunnen beslissen: ze zijn daarvoor tenslotte verkozen. Wel vindt ze dat meer rekening moet worden gehouden met de wensen van de bevolking. Een petitie van omwonenden vindt ze een goed middel om aan het gemeentebestuur duidelijk te maken wat de bevolking van iets denkt. En waar zeker mee rekening moet worden gehouden zijn met overwegingen van veiligheid en gezondheid. Milieuvergunningen zijn daarom erg belangrijk, vindt ze.

De uitslag van de gemeenteverkiezingen was een tegenvaller, vond Waard Govaerts. Meest problemen heeft hij met het moeizame doorstromen van informatie. In het gemeentelijk informatieblad vind je doorgaans weinig of niets over vragen en standpunten van de oppositie. Storend vindt hij dat de rijkdom aan natuur en brains in Oud-Heverlee, zo weinig benut wordt. Typerend vindt hij de aanpak rond het Zoet water. Ze maken er een Blankenberge van, vindt hij.

Alexander Binon is heel tevreden als raadslid, heel gemotiveerd, zijn groep heeft hard gewerkt. Als nieuwkomer moet je in het begin proberen te volgen, je moet nog alles leren. Zelf heeft hij campagne gevoerd met een driedubbele slogan. Van Oud -Heverlee een woongemeente maken: daar valt nog aan te werken. Gezonde financiën was een tweede verzuchting, en dat is aardig gerealiseerd, vindt hij. Meer openbaarheid van bestuur was een derde zorg, en daarin kan nog beterschap komen, meent hij.

Géneviève was verrast over de grote kloof tussen het schepencollege en de raadsleden: die afstand is groter dan ze vooraf had gedacht. Waakzaam blijven is de boodschap.