uit ADO 104

In een klein stationneke

De NMBS dacht er eerst over het gebouw af te breken,) maar werd teruggefloten door Stedenbouw die het wilde beschermen als erkend dorpsgezicht. Om onduidelijke redenen is dit (nog) niet gebeurd, terwijl iedereen die de site een beetje kent, deze samen met het oude boerderijtje ernaast onmiddellijk onder haar of zijn beschermende vleugels zou nemen. Een paar jaar geleden besloot de NMBS het stationsgebouw openbaar te verkopen. Sinds 1995 wordt het bewoond door Ernst Gülcher en Lea Hendrikx. Deze privé aankoop heeft het station zeker van de ondergang gered. Twintig jaar lang werd er geen onderhoud meer gedaan, maar dat kun je nu niet meer zien. Aan het origineel werd niets gewijzigd, maar nieuwe vensters, nieuwe leien op het dak en nieuwe dakgoten in de oorspronkelijke vorm, hebben het gebouw weer tot een van de mooiste gebouwen van het dorp gemaakt.

Het stationgebouw ligt in Vlaanderen’s grootste natuurgebied het ‘Dijleland’. Het Vlaams Gewest kocht al een groot deel van het Dijleland en is er van plan aan natuurherstel te doen. De afdeling AMINAL (de Vlaamse Milieu overheid) beheert het natuurgebied. Door een willekeurige hand werd ooit de grens van het natuurgebied getrokken langs de spoorlijn. Hierdoor liggen ook de oude boerderij en de woning bij de spoorwegovergang in natuurgebied. Wat zijn de gevolgen? Volgens de wet mogen er geen veranderingen aangebracht worden aan de structuur en het uitzicht van gebouwen gelegen in natuurgebieden en kan bestemmingswijziging niet aanvaard worden (dit kan alleen in bv. agrarische gebieden.). Enkel onderhoudswerken zijn toegestaan, zodat een oud bouwwerk niet leefbaar gemaakt kan worden volgens de hedendaagse behoeften (bv. plaatsen van wc binnenshuis). Dit leidt tot een spiraal: het bouwwerk wordt niet meer bewoond, raakt in verval en men breekt het uiteindelijk af. Is dat het ultieme doel van de wetgeving? In het algemeen zijn deze regels zeer terecht. Maar specifieke gevallen, zoals het stationsgebouw van Oud-Heverlee, zouden een uitzonderingsstatuut moeten kunnen krijgen. Tenslotte gaat het om een waardevol historisch bouwsel, dat niet enkel als woning gebruikt wordt maar ook op het verlanglijstje staat van de afdeling AMINAL van het Vlaams Gewest om er samen met de vzw Oud-Hever Statie een natuur-info- centrum in onder te brengen. Deze vzw - in oprichting - is een samenwerkingsverband tussen de Werkgroep Leefmilieu en Zomerfeest Oud-Heverlee en de Vrienden van Heverleebos en Meerdaelwoud (ook goede vrienden van onze burgemeester?). Om dit infocentrum op te richten zijn een paar interne wijzigingen in het lage gedeelte van het stationsgebouw nodig zodat individuele wandelaars en kleine groepen kunnen ontvangen worden. Vreemd genoeg is de gemeente hier geen voorstander van. Het gemeentebestuur heeft overigens nooit enige belangstelling of sympathie getoond voor het stationsgebouw. Men zou het tegenovergestelde verwachten. De gemeente zou kunnen uitpakken met een zorgzaam beleid, gericht op het behoud van een waardevol gebouw en de toegankelijkheid van een prachtig natuurgebied. De burgemeester zou het lint kunnen doorknippen als het natuurcentrum er ooit komt… Helaas integendeel, de gemeente wilde zelfs proces verbaal opmaken tegen de bewoners van het stationsgebouw wegens het ‘overtreden van de bouwwetten’, maar die overtreding kon niet vastgesteld worden.

bron: "Welkom in Oud-Hever statie", onderaan deze pagina in extenso te raadplegen.

De feiten.

De Administratie Ruimtelijke Ordening, Huisvesting en Monumenten (AROHM) bracht in september 1998 advies uit over de gebruikswijziging van het stationsgebouw in Oud-Heverlee.Een uitreksel:

“Het behoud van het stationsgebouw van Oud-Heverlee als constructie gelegen in natuurgebied, kan vanuit stedenbouwkundig oogpunt verdedigd worden: het maakt als baken deel uit van de lineaire buffer die de scheiding aangeeft tussen de hoger gelegen kern van Oud-Heverlee en de laaggelegen Dijlevallei. Morfologisch hoort het bij de bebouwde kern, terwijl het als baken aan de uiterste rand van de bebouwde kern een poortfunctie voor het lager gelegen natuurgebied opneemt. Op die plek ligt het dan ook stedenbouwkundig zowel als functioneel ideaal om als bezoekerscentrum uitgebouwd te worden. Een bezoekerscentrum in een natuurgebied kan als een gemeenschapsvoorziening beschouwd worden, waarbij, in onderhavig geval, duidelijk van verenigbaarheid met de algemene bestemming en met het architectonisch karakter van het betrokken gebied kan gesproken worden. Aangezien het daarenboven in dit geval een bestaand gebouw betreft, waar geen enkele uitbreiding mee gemoeid is, kan een gebruikswijziging verleend worden op basis van artikel 20 van ..... en even verder .... de opmaak van een BPA* of een gewestplanwijziging is in deze niet aangewezen”. ( BPA = bijzonder plan van aanleg)

In juni van dit jaar stuurde Ernst Gülcher een aanvraag voor een stedenbouwkundig attest naar de gemeente met het oog op de beperkte wijzigingen aan het stationsgebouw die gevraagd werden door AMINAL en de plaatselijke milieu-verenigingen om een info- en ontmoetingscentrum voor natuurwandelaars op te richten. In augustus krijgt hij antwoord van de gemeente, die zich akkoord verklaart met het advies van Ruimtelijke Ordening en Stedenbouw Leuven (ROHM) dat er geen stedenbouwkundig attest kan afgeleverd worden omdat het ingediend project gelegen is in natuurgebied en dus het voorstel niet kan dienen voor het opmaken van de definitieve bouwaanvraagplannen.

De bewoners van het stationsgebouw hebben hun vermoeide hoofden hierbij neergelegd.

‘Welkom in Oud-Hever Statie’.

In deze brochure geschreven door Ernst Gülcher en Lea Hendrikx, vindt u meer achtergrondinformatie over het stationsgebouw in Oud-Heverlee. Klik hier om deze brochure te openen.