Rondom de Blandense Ekstermolen
Zicht op Blanden
Ekster
Meerdaalbos
Rooikapelhoeve
Mooi in alle sizoenen...
prosperdreef
Wijnbouw...een oude traditie
Zuiveringsstation
de Vaalbeek
klooster paters Franciskanen
de Ekstermolen daagt weer op.
info
boek: Parochiekerk ST-Jan_Evangelist te Blanden 1792-1992
Tweehonderd jaar geschiedenis
door R. Nackaerts
Tenminste zo noemen we hem hier nog, ook nadat het restaurant herdoopt werd tot Zonnemolen. Deze bakstenen molen werd omstreeks 1830 gebouwd en is sinds 1920 buiten werking. Ze diende toen als kampplaats of weekend-verblijfplaats voor jeugdbewegingen en is nu omgebouwd tot café-restaurant. En in 2000 was ook deze episode afgesloten en nu wordt de molen gebruikt als woning
Achter de molen is een klein paadje naar de Naamsesteenweg, waar nog een paar mooie oude huizen staan. Nummer 8 bvb., waarschijnlijk volledig verbouwd maar met elementen uit de tweede helft van de 18de eeuw. Nummer 20, om zo binnen te stappen en er te gaan wonen. De huizen nr.14 en 56 zijn oude pleisterplaatsen waar koetsen, diligences, veehandelaars, kooplieden en legertrossen halt hielden. De 60 voet brede, met kassei belegde Naamsesteenweg werd aangelegd in 1755.
In dat jaar werd ook het "Chatêau de Namur" of "Kasteel van Naemen " gebouwd. Tussen de huizen nr. 35 en 37 vindt u een voetweggetje dat tussen coniferen en een betonnen muur pal in de Banhagestraat uitkomt. Daar wachtte mijn gezel mij op: hij vloog brutaal laag over de weg en scheerde dan over een haag richting...Ekstermolen.
De hele wandeling lang bleef de molen een as waarrond ik draaide, zoals vroeger wellicht de wieken veilig rond hun hechtingspunt zeilden om een gunstige wind te vangen. Als u, zoals ik, de Banhagestraat naar rechts volgt, dan moet u onder de brug van de 'expresweg' door. Met het moderne bouwsel in de rug kom ik weldra aan een splitsing. Ik neem de haarspeldbocht naar links. Ik wandel nu even langs het talud van de "Expresweg". Het lawaai neem ik er maar bij. Zelfs mijn ekster is nergens meer te bespeuren; Gelukkig kom ik na zo'n 300 meter in rustiger vaarwater terecht. Het voetpaadje rechts is onlangs een beetje verhard. Nu blijft het bruikbaar het hele jaar door. Zo kan dit paadje aan het lot ontsnappen van zoveel andere oude voetwegen: eerst laat men het verwaarlozen, daarna wordt het afgeschat, want toch niet gebruikt, om dan tenslotte onder de ploeg van de boer te verdwijnen.
Zag ik daar links in het topje van een hoge boom geen eksternest wiegen ? Tussen de villa's die de Wijnbergstraat afzomen, ga ik straks naar rechts, naar Blanden. De naam van de straat herinnert er aan: vroeger werd er hier op deze zuidelijke hellingen wijn verbouwd. Maar eerst ga ik toch even de andere kant op. Ik wil dat eeuwenoude kruis nog wel eens zien, even verder, links van de weg. "Hier is derelyck vermoord Jacobus Vander Elst den 12 my 1691" zegt de inscriptie. Ik weet dat de historici er zelf nog niet achter zijn gekomen wie die man was: een priester die de mis kwam opdragen in de Rooikapel? Of een door een struikrover vermoorde handelaar? Al mijmerend ben ik tot aan de Bierbeekstraat gewandeld en ik kom uit in Laag-Blanden.
Een echte kern heeft Blanden niet. Een gevolg van het feit dat de kerk op de uithoek van het dorp kwam te liggen. Hoe dat dan weer kwam, daar kan men een heel boek over schrijven, en dat is dan ook gebeurd. Ik dwars het verkeersplateau, en volg de Bierbeekstraat naar de Rooikapelhoeve. In 1994 is deze straat grondig vernieuwd. Onder de straat heeft Aquafin een dubbele riolering aangelegd, één voor regenwater, en één voor het afvalwater. Zo krijgt het waterzuiveringsstation op de Vaalbeek, die hier ontspringt, waar we straks langskomen, een kleine maar constante toevloed van vervuild water, zodat de zuivering optimaal is.
En daar is ze dan: de Rooikapelhoeve. Achter de gebouwen doemt ook het machtige bos op, links het Mollendaalbos en rechts Meerdaalwoud. Dit is, ondanks de recente verbouwing nog altijd een hoeve om u tegen te zeggen: zonder iets van haar geschiedenis af te weten, spreekt ze meteen tot de verbeelding van iedereen die graag eens in gedachten in het verleden vertoeft. Hoe het tot voor kort, voor de omstreden restauratie, allemaal was, kan ik me nog heel levendig voor de geest halen: de knoestige, oude bomen, de gespleten knotwilgen en het poortgebouw met inscriptie. Je kon het wel ruiken: hier werd geschiedenis geschreven. De open stallingen en de meidoornhagen langs de toegangsweg nodigden je uit om een blik op de binnenkoer te werpen. En dat kon: er liep een openbaar wandelpaadje over het erf en langs de kapel.
Als ik in de Rooikapelstraat rechts, achter de hoeve heen, een stukje de veldweg inwandel, dan heb ik nog een mooi zicht op de minder geschonden achterzijde, en herken ik de kapel onmiddellijk aan het kruis in rode leien op het dak. Vanop deze weg kan ik mijn ogen en gemoed laten rusten in een vergezicht, zowel voor als achter mij. Links doemt de Wijnberg op en rechts is het topje van de toren van de kerk van Blanden nog net zichtbaar. Maar ik keer op mijn stappen terug en sla de weg in naar het Mollendaalbos, voorbij een recente hoeve in volle uitbating.
Gelukkig heeft het Gewestplan indertijd deze landbouwgronden op het nippertje gered, ondanks de sterke druk. Anders had u hier tussen riante villa's gewandeld. Eerst is de weg nog verhard, tot aan de nieuwe hoeve, dan verandert ze in modder, plassen en geulen. Waarin ik uitgleed... Mijn zwart-witte kompaan met wapperende staart lachte luid. In het bos op het kruispunt met statige beuken, buig ik rechts naar de Naamsesteenweg toe. Speenkruid, bosanemonen en uitlopende vlier verklapten mij die namiddag de lente: Rechts, voorbij een paar oude romantische huizen steekt ik u de Naamsesteenweg over naar de Diewegstraat - Minneveld (!).
Van hieruit gezien lijkt de kerk van Blanden dan toch in het midden van het dorp te liggen, krachtig en robuust, en middelpunt van het plaatselijk leven. Ook in Blanden zal dit wel verleden tijd zijn.. Als de weg daalt, duikt de Ekstermolen weer op: even trouw als het eksterpaar dat, tegen de vogelwet in, samen de jongen opvoedt en het volgende paar seizoenen mekaar weer opzoekt.
Links van de Ekstermolen zie ik de vierkante toren van het Franciscanenklooster. Daarrond deinen de kruinen van Heverleebos. Toen ik hierlangs fietste, bevolkten zwangere ooien en slanke paarden de weiden. In de lucht tsjakten de eksters. Deze weg komt uit in de Prosperdreef. Zal ik het nog meemaken dat deze dreef weer de allure van vroeger heeft: een echte dreef met majestueuze bomen? De Amerikaanse eiken werden in 1990 gerooid, want af en toe waaide er wel eens eentje om. De nieuwe boompjes schieten gelukkig al aardid op. Helaas is de weg nu ook nog geasfalteerd, wat ook al niet bijdraagt tot de romantiek.
Aan de linkerzijde, maar uit het gezichtsveld wordt aangeknoopt met de eeuwenoude traditie van de wijnbouw. Wie zin heeft in een ommetje....
Rechtsaf, volg ik deze dreef een hele poos en zo beland ik in Vaalbeek. Veruit de kleinste van de Oud-Heverleese deelgemeenten, bijna nog een straatdorp. De Prosperdreef loopt door, over de Onze-Lieve-Vrouwstraat. Ik passeer de Vaalbeek met rechts het waterzuiveringsstation waarvan eerder sprake. Twee rechte beuken met breed uitwaaierende takken verwelkomen mij in het bos. Links, tussen de bomen zie ik het enorme klooster van de paters Franciscanen met even verder het kunstcentrum Pro Arte Christiane waar je heel dikwijls 's zaterdags en 's zondags van 10 tot 12 en van 14 tot 18 terecht kan voor tentoonstellingen.
Het betonbaantje rechts, vóór de toegang naar het klooster vergast mij, na de eerste bocht al, op een zicht op....de Ekstermolen. Ook zonder wieken blijft ze een herkenningspunt op onze wandeling. Helaas we kunnen niet meer in de moderne glazen uitbouw terecht voor een "Coupe Ekstermolen" (of moet ik toch eens Zonnemolen leren zeggen).
Geen nood, aan de verkeerslichten op de Naamsesteenweg, even verderop, beoefend men nog de eeuwenoude werken van barmhartigheid, zoals dorstigen laven en hongerigen spijzen..