Uit ADO 143

De schuldenput van het VKT - Deel 3
The making of:
het glazen huis achter de oechelen

... of over hoe je blijkbaar openbaarheid van bestuur moet afdwingen

Terug naar Deel 1 of Deel 2

Of lees de reacties

Het was niet vanzelfsprekend om toegang te krijgen tot de boeken en cijfers van de vzw VKT, de gemeentelijke vzw die het pretpark beheert. Nochtans is er de Vlaamse wetgeving die dat recht op inzage garandeert aan elke burger. Binnen de 15 dagen na een vraag tot inzage hoor je een antwoord te krijgen, binnen de dertig dagen effectief toegang. Zo staat het in de wet. Zoniet kan elke burger klacht indienen bij de Vlaamse overheid. Die kan dan desnoods zelf een ambtenaar sturen, die op persoonlijke kosten van de voorzitter van de vzw de documenten beschikbaar maakt aan de aanvrager.

Een eerste brief stuurden we op 2 oktober naar Ellen Vanvlasselaer, juriste, voorzitster van de vzw en schepen van Cultuur voor Fusiebelangen. We legden ons verzoek uit, verwezen naar de artikels van de toepasselijke wetgeving en boden aan om dit te doen op een wijze die zo weinig mogelijk hinder meebracht voor de administratie. GSM en email opgegeven. Op de vervaldag geen antwoord. Niets. Op haar gsm gebeld, geen antwoord, een berichtje nagelaten op de voice mail. Een sms terug: dat ze de zaak op 8 november zou voorleggen op de raad van bestuur. Teruggebeld. Uitgelegd dat dit de termijnen ver overschrijdt en geen beslissing van een raad van bestuur vergt. En dat we zonodig de beroepsprocedure zouden inzetten. De beroepsprocedure ingezet. Vernomen dat er een extra beheerraad werd voorzien, en een consultant opdracht kreeg om uit te zoeken of dit inzagerecht van toepassing was! Contact gehad met de Vlaamse gemeenschap. Klacht bleek ontvankelijk. Het werkte: op 3 november kwam er een brief van Ellen dat we inzage kregen. Contact genomen met de administratie. Dat ik maar beter een overall kon meebrengen, want de gezochte archiefstukken lagen ergens achter een podium.

Dat viel mee: alles kon ingezien worden in een aangenaam lokaal, met vriendelijke mensen. Maar enkele kopies nemen, dat moest eerst gevraagd worden aan de voorzitster. Het mocht niet. Een telefoontje met de voorzitster en het opduikelen van de wetgeving volstond om ook dat bij te sturen.